Goede redenen om conflict op de werkvloer niet aan te gaan

‘Hallo, dat is niet mijn afdeling!’
‘Daar hebben we geen geld voor hoor.’
‘Daar hoef ik bij dit management echt niet mee aan te komen!’
‘Was jij er niet voor aangesteld om dit probleem zelf op te lossen?’

Wordt hier nou een goede reden aangevoerd om het probleem te laten waar het ligt? Of wordt ‘the easy way out’ genomen, om het conflict niet onder ogen te hoeven zien? Dooddoeners, zijn het. Argumenten van niks om een discussie stil te leggen. Maar, wat hebben ze te vertellen?

Niet mijn probleem

We maken ons er allemaal weleens schuldig aan: de ander afschepen met een zoek-het-zelf-maar-uit-reactie. Met de hoeveelheid vragen en opdrachten die er dagelijks op ons af komen, moeten we wel prioriteiten stellen en grenzen trekken, zo stellen we onszelf gerust. Waarom zou je tijd maken voor zaken waar je toch niks aan kunt doen?

Toch doemt soms op een rustiger moment die confronterende opmerking weer op in ons hoofd. ‘Hoe moeten wij dat voor elkaar krijgen, met zo weinig personeel?!’ ‘Moeten er eerst ongelukken gebeuren, voordat jij een keer aan de bel trekt?!’ Een lichte onrust bij de herinnering leert ons dat er meer aan de hand is.

Zelfbescherming

Een dovend antwoord op een dringende vraag of suggestie noem je ook wel: weerstand. Weerstand is een vorm van zelfbescherming. In een flits van een seconde hebben we gevoeld dat we ons moesten beschermen. Maar waartegen dan? Zonder gevoelde bedreiging produceert je systeem echt geen weerstandsreactie. Hieronder een aantal goede redenen van ons onbewuste om vliegensvlug de weerstand in te schieten.

Respect voor de weerstand

We kunnen bijvoorbeeld zomaar bang zijn om verantwoordelijk te worden gehouden voor wat er op dat moment gebeurt. Liever verschuilen we ons achter het systeem, dan dat we een te omvangrijke opdracht op onze schouders laden.
Een andere reden is bang zijn voor bewustwording. Bewustwording brengt ons bij onze pijnervaringen. Bij lastige vragen, zoals ‘Heb ik wel de juiste beslissing genomen?’ of ‘Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?’. Of bij het inzicht: ‘Ik moet handelen.’ Het laatste wat we willen!

En zo zijn er nog een aantal angsten; de angst voor gezichtsverlies (als we niet durven toe te geven dat we het zelf ook niet weten of onder controle hebben), de angst voor desintegratie (als we menen dat het ons onze baan, of het contact met onze collega’s kan kosten), de angst niet goed genoeg te zijn of de angst voor overgave. Dan zijn we onbewust bang dat er niets van ons overblijft als we erin meegaan. Of we zijn bang voor onze eigen kracht. Dat de beer in ons loskomt als we het idee toelaten. En zo zijn er nog wel een paar. Een beetje respect voor onze weerstand is dus best op zijn plaats.

Liefdevol perspectief

Dooddoeners, die snelle, handige stellingnamen waarmee we onszelf buiten schot houden (zoals geen tijd, geen geld, de ander die niet deugt, de organisatie die niet correct functioneert, of (heel handig) de crisis) zijn dus weerstandsreacties die verwijzen naar veelal onbewuste angsten.
Bewustwording en erkenning van zo’n angst kan al een grote stap voorwaarts betekenen. Je stopt er dan mee het probleem automatisch bij de ander te leggen, waardoor (onderhuids) conflict en stress in de werkrelatie in belangrijke mate afnemen.

Of je verder nog iets zou moeten met die angsten, hangt af van je persoonlijkheid en je doelstellingen. Wie zich graag wil ontwikkelen, zal er niet onderuit komen om zijn of haar angsten onder ogen te zien. Liefst vanuit een liefdevol perspectief, want dat is het belangrijkste ‘middel’ om angst(en) te pareren.

Reflectie

Kreeg jij onlangs vragen of opmerkingen op het werk die je liever niet wilde horen? Probeer eens te voelen waarom je ‘er niet aan wilde’. Verras dan de ander door hem of haar tegemoet te komen en het gesprek erover te openen. Geheid dat jij een mooie dag hebt op je werk!

Bron: www.managementsite.nl